Hugo von Hoffmannsthal (1874-1929)


A külső élet balladája (1907)
Ballade des äusseren Lebens (1907)
És gyermekek nőnek fel mély szemekkel,
Semmit sem tudva nőnek és kihalnak,
És ezt az útat járja minden ember.

S édes gyümölccsé érik a fanyar mag,
S halott madárként éjidőn lehullva
Ott fekszik, s megrohasztja pár cudar nap.
(1-2. vsz.)

Und Kinder wachsen auf mit tiefen Augen,
Die von nichts wissen, wachsen auf und sterben,
Und alle Menschen gehen ihre Wege.

Und süsse Früchte werden aus den herben
Und fallen nachts wie tote Vögel nieder
Und liegen wenig Tage und verderben.
(1-2)

S mindez mit ér, s e játékok mit érnek?
Felnőttünk már, örök magányosok,
Céltalan vándorai csak a térnek.

Mi hasznunk ennyi és megannyi képből?
S mégis sokat mond, ki azt mondja: "Este."
Szavából mélység és gyász úgy csorog,

Mint sűrű méz az öblös sejtű lépből.
(6-7. vsz.)

(Ford.: Kardos László)


Was frommt das alles uns und diese Spiele,
Die wir doch gross und ewig einsam sind
Und wandernd nimmer suchen irgend Ziele?

Was frommts, dergleichen viel gesehen haben?
Und dennoch sagt der viel, der "Abend" sagt,
Ein Wort, daraus Tiefsinn und Trauer rinnt

Wie schwerer Honig aus den hohlen Waben.
(6-7)